زبانها، چه در حالت نشانه تعمید به روح‌القدس و چه در حالت عطای زبانها، جایگاه مشخصی در عهدجدید دارد. اما متأسفانه امروزه در محافل پنطیکاستی و کریزماتیک، چنان تأکیدی بر این موضوع گذاشته می‌شود که ایماندارانی که از تعالیم کتاب‌مقدس اطلاع ندارند، تصور می‌کنند که تکلم به زبانها یکی از مهم‌ترین مسائل روحانی است. غافل از اینکه، خارج از کتاب اعمال (که در آن فقط و فقط ۳ بار به این امر اشاره شده، آن هم به صورت گزارش)، فقط در اول قرنتیان ۱۲-۱۴ به این مساله اشاره شده، و تازه در آنجا، پولس با حالتی منفی در باره زبانها سخن می‌گوید و مسیحیان را از افراط در این امر برحذر می‌دارد و محدودیت‌هایی برای کاربرد آنها به‌کار می‌برد.
کلیساهای پنطیکاستی و کریزماتیک بر این باورند که پولس رسول در اول قرنتیان ۱۲ و ۱۴ در مورد زبانها تعلیم می‌دهد. در حالیکه اگر با اندکی دقت این فصل‌ها را بخوانیم، خصوصاً اگر این دو فصل را همراه با فصل ۱۳ بخوانیم، متوجه می‌شویم که رهنمودهای پولس رسول دقیقاً معطوف به ایجاد تعدیل و محدودیت در کاربرد عطاها، خصوصاً کاربرد منطقی و متعادل عطای زبانها می‌باشد. لحن پولس در این سه فصل، به هیچ وجه مشوق کاربرد زبانها به گونه‌ای که امروز متداول است، نمی‌باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر