اگر خدا همه چیز را می داند چرا از آدم سئوال کرد:"چه کسی به تو گفت که برهنه ای؟" (پیدایش فصل 3 آیه 11)

دفاعیات مسیحی

نویسنده مقاله: مهران پورپشنگ

"آدم جواب داد:"صدای تو را در باغ شنیدم و ترسیدم، زیرا برهنه بودم. پس خود را پنهان کردم." (پیدایش فصل 3 آیه 10)
برای نخستین بار، این آیه در کتاب مقدس به ترس اشاره می کند. حالت ترس و گریز از خدا، بخشی از وضعیت سقوط انسان است.
گناه سبب ترس انسان از حضور الهی و صدای خداوند می شود. از زمان آدم تا امروز، انسان ها از حضور خدا دور می شوند و از شنیدن کلام او سرباز می زنند. احساس ترس جای اعتماد و محبت نسبت به خدا را گرفت.
آدم فقط به این دلیل که عریان بود، از خدا می ترسید. لحن گفتار او، توبه و بازگشت به سوی خدا را نشان نمی دهد.

"خداوند فرمود:"چه کسی به تو گفت که برهنه ای؟ آیا از میوه آن درختی خوردی که به تو گفته بودم از آن نخوری؟" (پیدایش فصل 3 آیه 11)
"چه کسی به تو گفت که برهنه ای؟"
خداوند پاسخ سئوال خود را می دانست، اما با طرح این سئوال می خواست به آدم فرصت توبه دهد تا از وضعیت آزاد شود. اما در آدم نشانی از پشیمانی و توبه به چشم نمی خورد.
ما همگی گناهکاریم. وقتی مرتکب گناه می شویم، باید واقعیت را به خدا بگوییم و به گناه خود اعتراف نماییم (یوشع فصل 7 آیه 19).
"آیا از میوه آن درختی خوردی که به تو گفته بودم از آن نخوری؟"
خدا، آدم را با مشکل واقعی اش روبرو کرد. مشکل او ترس یا غرور نبود. مشکل اصلی آدم، گناه بود. خدا با شیطان صحبت نمی کرد. مخاطب او فقط آدم بود. با این توصیف، لحن گفتگوی خدا مانند والدینی است که با فرزند خود سخن می گویند.

"آدم جواب داد:"این زن که یار من ساختی، از آن میوه به من داد و من هم خوردم." (پیدایش فصل 3 آیه 12)

طبیعت انسان توسط گناه، آلوده شد. آدم کوشید تا زنش را که یار و مکمل او بود، مقصر جلوه دهد. او تقصیر را به گردن حوا انداخت. چقدر راحت است که با مقصر جلوه دادن دیگری، گناهان و شکست های خود را توجیه کنیم. اما خدا حقیقت را می داند. او هر یک از ما را بابت اعمال مان مسئول می داند. بنابراین، گناه خود را بپذیرید و از خدا به خاطر آن عذرخواهی کنید. واقعیت این است که عده اندکی مانند داود چنین اعتراف می کنند:"در حق خداوند گناه کرده ام" (دوم سموئیل فصل 12 آیه 13). مهم نیست که گناه باعث شده چقدر احساس بدبختی کنید، یا چه گناه وحشتناکی مرتکب شده اید، چون در هر حال می توانید قلب خود را به حضور خدا بریزید و بخشش او را بطلبید، درست مانند داود. داود مزمور 32 را نیز نوشت که بیانگر شادی او بعد از بخشیده شدن است.
"این زن که یار من ساختی"
آدم با گفتن این جمله نه فقط حوا بلکه خدا را نیز مقصر برشمرد. او با این ادعا، مانع جدیدی برای بروز فیض و رحمت الهی به وجود آورد. تا زمانی که آدم تقصیر خود را اعتراف نکرده بود، نمی توانست توبه کند و بدون توبه، بخشش گناه هم پیدا نمی شود.

"آنگاه خداوند از زن پرسید:"این چه کاری بود که کردی؟"زن گفت:"مار مرا فریب داد." (پیدایش فصل 3 آیه 13)
پاسخ حوا کاملا صحیح بود. شیطان او را فریب داده بود. گناه مانع می شود تا به حقیقت وجود خدا ایمان بیاوریم (رومیان فصل اول آیه 25). با این توصیف، حوا نیز تقصیر را به گردن مار انداخت. سعی نکنید با مقصر جلوه دادن دیگران، از به گردن گرفتن گناه خود شانه خالی کنید.

مطابق قوانین بین‌المللی تمامی حقوق مربوط به مطالب و محتویات "دفاعیات مسیحی" محفوظ است. درج کامل مقالات "دفاعیات مسیحی" در سایر صفحات فیس بوک و وب‌ سایت‌ها، بدون ذکر منبع و نام نویسنده یا مترجم، اکیداً ممنوع و غیرقانونی است

اگر خدا تغییر ناپذیر است، چطور ممکن است او نظرش را تغییر دهد؟ (خروج فصل سی و دوم آیات نهم تا چهاردهم)

دفاعیات مسیحی

نویسنده مقاله: مهران پورپشنگ

یکی از صفات خدا، تغییرناپذیر بودن اوست. سموئیل نبی به شائول (اولین پادشاه اسرائیل) گفت:"خدا دروغ نمی گوید و تصمیم خود را عوض نمی کند، چون او انسان نیست که فکرش را تغییر دهد" (اول سموئیل فصل پانزدهم آیه 29). با این توصیف، در خروج فصل سی و دوم آیات نهم تا چهاردهم، به وضوح می بینیم که خدا نظرش را تغییر داد. خدا می خواست که تمام قوم اسرائیل را به خاطر گناهان شان از میان بر دارد، اما موسی التماس کنان از خدا خواست بر آنان رحم کند. بنابراین، خدا از نابودی آنان صرف نظر کرد. آیا این رویه خدا با صفت تغییرناپذیر بودن او، ضد و نقیص به نظر نمی رسد؟
یک. ذات خداوند مقدس (اشعیاء فصل پنجاه و چهارم آیه پنجم)، عادل (مکاشفه فصل شانزدهم آیه پنجم) و منصف (مزمور صد و نوزدهم آیه 137) است. خدا هرگز بر ضد خودش کاری انجام نمی دهد. او به نیکویی پاداش می دهد و گناه را تحمل نمی کند (حبقوق فصل اول آیه سیزدهم). اگر خدا تغییری حاصل می کند برای بهبود و رشد روحانی بشر است. تصمیم او برای اصلاح انسان، ذات مقدس خدا را خدشه دار نمی سازد. خداوند کامل است و هرگز اشتباه نمی کند. بنابراین، تغییر نظر خدا به معنای کاهش عدالت و قدوسیت الهی نیست.
دو. خدا توانایی پیش دانی و مشاهده آینده را دارد. پس او نیازی به فراگیری، کسب تجربه و آزمایش و خطا ندارد. او دانای مطلق است و همه چیز را می داند.
سه. وقتی خدا تصمیمش را عوض می کند، بدان معنا است که می خواهد انسان ها را اصلاح کند. بسیاری از وعده ها و داوری های خداوند به وضعیت شخص یا افراد بستگی دارد. قبل از آن که خداوند شهرهای سدوم و غموره را مجازات کند، ابراهیم برای لوط، پسر برادرش، شفاعت کرد (پیدایش فصل هجدهم آیات شانزدهم تا سی و سوم). اگر خداود ده انسان عادل را در این دو شهر می یافت، به خاطر ابراهیم از تصمیم خود منصرف می شد و سدوم و عموره را نابود نمی کرد. کاملا روشن است که داوری خدا به شرایط انسان ها مرتبط است.
خدا از طریق نبی خود ارمیاء توضیح می دهد که داوری و برکت به نوع واکنش قوم اسرائیل بستگی دارد. خداوند می فرماید:"تنها من که خدا هستم می دانم در دل انسان چه می گذرد! تنها من از درون انسان آگاهم و انگیزه های او را می دانم و هر شخص را مطابق اعمالش جزا می دهم" (ارمیاء فصل هفدهم آیه دهم).
خداوند مطابق کنش مردم، واکنش نشان می دهد. او دنیا را نیکو و زیبا خلق کرد و رابطه صمیمانه با آدم و حوا داشت، تا این که آن ها به علت نافرمانی و هم چنین عدم توبه و پشیمانی، تنبیه شدند. خدا گناه را تحمل نمی کند، زیرا با ذات مقدس او کاملا در تضاد است. مردم شهر نینوا با شنیدن موعظه یونس توبه کردند و رحمت خداوند جایگزین عقوبت الهی شد.
خداوند تغییرناپذیر است. عوض شدن نظر خداوند، در واقع واکنشی به گناه و نافرمانی انسان است.

مطابق قوانین بین‌المللی تمامی حقوق مربوط به مطالب و محتویات "دفاعیات مسیحی" محفوظ است. درج کامل مقالات "دفاعیات مسیحی" در سایر صفحات فیس بوک و وب‌ سایت‌ها، بدون ذکر منبع و نام نویسنده یا مترجم، اکیداً ممنوع و غیرقانونی است.