نویسنده
نام آن
کتاب آسمانی مسیحیان را «کتاب‌مقدس» می‌نامند. در زبان یونانی، آن را Biblion می‌نامند، یعنی «کتاب عالی». در زبانهای غربی نیز از شکلی از این کلمه استفاده می‌کنند ( The Bible در انگلیسی).
دو بخش عمده
کتاب‌مقدس از دو بخش عمده تشکیل یافته است: عهدعتیق و عهدجدید.
عهدعتیق همان کتابی است که نزد ایرانیان به تورات معروف است؛ گاه نیز «تورات و زبور و صُحُف انبیا» نامیده می‌شود. عهدعتیق در واقع مجموعۀ کتب مقدسۀ یهودیان می‌باشد.
عهدجدید نیز مجموعۀ کتب مقدس مسیحیان است که پس از ظهور عیسی مسیح نوشته شد.
عهدعتیق
چرا این بخش از کتاب‌مقدس را عهدعتیق می‌نامند؟ این عنوانی است که مسیحیان بر کتب مقدسۀ یهودیان نهاده‌اند. علت این نامگذاری این است که این کتاب‌ها حاوی پیمان و میثاق کهنی است که خدا با قوم اسرائیل بست تا ایشان را برای خود قومی مقدس بسازد. وقتی زمان موعود فرا رسید، خدا پیمان و میثاقی نوین منعقد ساخت، اما نه فقط با قوم اسرائیل، بلکه این بار با تمام بشریت. این میثاق نوین را عیسی مسیح برای بشریت به ارمغان آورد. از اینرو، کتاب‌های مسیحی را عهدجدید می‌نامند، یعنی میثاق نوین خدا با بشر.
اما چرا مسیحیان کتاب‌های مقدس یهودیان را جزو کتب مقدس خود به‌شمار می‌آورند؟ علتش این است که مسیحیت بر پایه عهدعتیق بنا شده است. گهوارۀ مسیحیت دین یهود است. مسیح نیامد تا دینی نو بیاورد. او نیامد تا تورات و کتب انبیای یهود را باطل کند. او آمد تا اصول شریعت موسی و پیشگویی‌های انبیا را که همگی به برقراری حکومت خدا بر جهان اشاره داشتند، جامۀ عمل بپوشاند. عیسای ناصری همان مسیحای موعود و پادشاهِ این حکومت الهی بود. از این روست که مسیحیان تمامی کتاب‌های مقدس یهودیان را از جانب خدا می‌دانند و آنها را معتبر می‌شمارند.
محتوای عهدعتیق
محتوا و مطالب عهدعتیق به‌طور کلی عبارت است از: تاریخ مقدس قوم اسرائیل، احکام و شریعت موسی، وحی‌های انبیا، سروده‌های روحانی، و حکمت الهی.
عهدعتیق شامل 39 کتاب می‌باشد که به ترتیب زیر تقسیم‌بندی می‌شود:
تورات: 5 کتابِ نخست عهدعتیق را تورات می‌نامند. تورات کتاب‌هایی است که موسی نوشته است. در این 5 کتاب، اصل و نسب قوم یهود از زمان آدم و حوا تا زمان ورود ایشان به سرزمین موعود آمده است. احکام و شریعت موسی نیز در تورات یافت می‌شود. زمان این رویدادها حدود ۴۰۰ر۳ سال پیش است.
کتاب‌های تاریخی: 12 کتاب بعدی عهدعتیق، به شرح رویدادهای تاریخی قوم اسرائیل می‌پردازد. این رویدادها از ورود این قوم به سرزمین موعود تحت رهبری یوشع، جانشین موسی آغاز می‌شود. سپس شرح داده می‌شود که چگونه بنی‌اسرائیل به‌مدت صدها سال به‌وسیله مردان یا زنانی اداره می‌شد که خدا از میان ایشان بر می‌گزید؛ این افراد «داور» نامیده می‌شدند. در این دوره، قوم اسرائیل پادشاهی نداشت و فقط به‌وسیلۀ داورانی که خدا منصوب می‌فرمود اداره می‌شد. از حدود ۰۰۰ر۳ سال پیش، خدا به‌دنبال اصرار قوم اسرائیل، پادشاهی به ایشان بخشید. نخستین پادشاه بنی اسرائیل شخصی بود به‌نام شاؤل. پس از او، داود پیامبر به پادشاهی منصوب شد و پس از او، پسرش، سلیمان، آن نبی معروف، بر تخت سلطنت نشست. اما پادشاهان قوم اسرائیل بعد از سلیمان، اکثراً مردانی فاسد و خطاکار بودند. از اینرو، سرانجام خدا این قوم را مجازات کرد و در حدود ۶۰۰ر۲ سال پیش، ایشان را به‌دست پادشاه بابل به اسارت فرستاد. پس از هفتاد سال، طبق پیشگویی ارمیای نبی، این قوم به‌دست کورش پارسی آزاد شدند و به سرزمین خود بازگشتند و به مرمت شهر اورشلیم و بازسازی معبد بزرگ سلیمان پرداختند.
5 کتاب بعدی را کتاب‌های شعری و حکمت می‌نامند. این کتاب‌ها شامل مزامیر داود و سایر مردان خداست که سروده‌های روحانی قوم اسرائیل را تشکیل می‌دهد. کتاب ایوب جزو کتب حکمت است که آن نیز در اصل به‌صورت شعر نوشته شده است. کتاب امثال، جامعه، و غزل غزل‌ها، منسوب به سلیمان می‌باشد و حاوی امثال و حکم و اشعار تغزلی است.
سپس 17 کتاب از نوشته‌های انبیای یهود قرار دارد. در این کتاب‌ها پیامهای هشدار یا تسلی خدا برای مقاطع خاصی از تاریخ بنی اسرائیل ثبت شده است. علاوه بر این، پیشگویی‌های متعددی نیز در مورد حکومت خدا و مسیحای موعود در آنها وجود دارد.
کتاب‌های تاریخی: 12 کتاب بعدی عهدعتیق، به شرح رویدادهای تاریخی قوم اسرائیل می‌پردازد. این رویدادها از ورود این قوم به سرزمین موعود تحت رهبری یوشع، جانشین موسی آغاز می‌شود. سپس شرح داده می‌شود که چگونه بنی‌اسرائیل به‌مدت صدها سال به‌وسیله مردان یا زنانی اداره می‌شد که خدا از میان ایشان بر می‌گزید؛ این افراد «داور» نامیده می‌شدند. در این دوره، قوم اسرائیل پادشاهی نداشت و فقط به‌وسیلۀ داورانی که خدا منصوب می‌فرمود اداره می‌شد. از حدود ۰۰۰ر۳ سال پیش، خدا به‌دنبال اصرار قوم اسرائیل، پادشاهی به ایشان بخشید. نخستین پادشاه بنی اسرائیل شخصی بود به‌نام شاؤل. پس از او، داود پیامبر به پادشاهی منصوب شد و پس از او، پسرش، سلیمان، آن نبی معروف، بر تخت سلطنت نشست. اما پادشاهان قوم اسرائیل بعد از سلیمان، اکثراً مردانی فاسد و خطاکار بودند. از اینرو، سرانجام خدا این قوم را مجازات کرد و در حدود ۶۰۰ر۲ سال پیش، ایشان را به‌دست پادشاه بابل به اسارت فرستاد. پس از هفتاد سال، طبق پیشگویی ارمیای نبی، این قوم به‌دست کورش پارسی آزاد شدند و به سرزمین خود بازگشتند و به مرمت شهر اورشلیم و بازسازی معبد بزرگ سلیمان پرداختند.
5 کتاب بعدی را کتاب‌های شعری و حکمت می‌نامند. این کتاب‌ها شامل مزامیر داود و سایر مردان خداست که سروده‌های روحانی قوم اسرائیل را تشکیل می‌دهد. کتاب ایوب جزو کتب حکمت است که آن نیز در اصل به‌صورت شعر نوشته شده است. کتاب امثال، جامعه، و غزل غزل‌ها، منسوب به سلیمان می‌باشد و حاوی امثال و حکم و اشعار تغزلی است.
سپس 17 کتاب از نوشته‌های انبیای یهود قرار دارد. در این کتاب‌ها پیامهای هشدار یا تسلی خدا برای مقاطع خاصی از تاریخ بنی اسرائیل ثبت شده است. علاوه بر این، پیشگویی‌های متعددی نیز در مورد حکومت خدا و مسیحای موعود در آنها وجود دارد.
عهدجدید
کتاب‌هایی که حاوی زندگی و تعالیم مسیح و نوشته‌های رسولان او می‌باشد، عهدجدید را تشکیل می‌دهند. عهدجدید شامل 27 جزء یا کتاب است. این کتاب‌ها که نزد ایرانیان مجموعاً به «انجیل» معروف است، به شرح پیمان و میثاق نوینی می‌پردازند که خدا با بشر بست تا او را به‌واسطۀ جانفشانی عیسی مسیح بر روی صلیب، رستگاری بخشد.
پس از زنده شدن و عروج مسیح به آسمان، رسولان او پیام نجات‌بخشش را به نقاط مختلف جهان می‌رساندند. این پیام این بود که خدا پسر یگانه خود را به جهان فرستاد تا با مرگ خود بر صلیب و زنده شدنش، راه بخشایش گناهان انسان و رستگاری او را فراهم آورد. چندین سال پس از عروج مسیح، زمانی که بسیاری از مردم در نقاط مختلف جهان پیام مسیح را پذیرفتند، روح‌القدس رسولان را هدایت فرمود تا آنچه را که تا آن زمان به‌صورت شفاهی تعلیم می‌دادند، به‌نگارش در آورند. بدینسان بود که بخشهای مختلف عهدجدید به نوشته در آمد.
انجیل‌ها
همانطور که گفته شد، زندگی و تعالیم و کارهای عیسی مسیح، قسمت مهم پیام شفاهی رسولان را تشکیل می‌داد. از اینرو، به‌هنگام نوشته شدن این پیام نیز زندگی مسیح قسمت مهمی از عهدجدید را تشکیل داد. در عهدجدید، ۴ کتاب به شرح زندگی و تعالیم مسیح پرداخته است. این کتاب‌ها «انجیل» نام دارند. انجیل واژه‌ای است یونانی به‌معنی «مژده». روح‌القدس چهار نفر از رسولان و پیروان برگزیده را مقرر فرمود تا زندگی عیسی مسیح را از چهار دیدگاه مختلف به‌رشته تحریر در آورند. هر یک از این چهار نفر، انجیل خود را خطاب به گروه خاصی نوشتند. متی' کتاب خود را برای مسیحیان یهودی‌نژاد نوشت و به همین علت، در آن بر پیشگویی‌هایی که در مورد مسیح در عهدعتیق آمده بود، تأکید گذارده و او را همان مسیحای موعود معرفی کرده است. مَرقُس همان مطالب را برای مسیحیان روم نوشت. به‌همین علت، می‌بایست مطالب خود را مطابق با روحیه عمل‌گرای رومیها می‌نوشت و از بیان نکات فلسفی اجتناب می‌ورزید. لوقا با هدایت روح‌القدس انجیل خود را برای یونانی‌های فلسفه‌دوست نوشت و از این جهت تأکید زیادی بر تعالیم مسیح گذاشت. یوحنا نیز انجیل خود را برای تمام مسیحیانی نوشت که مشتاِ بودند شخصیت و هویت واقعی مسیح را از پس پرده ظاهری جسم او بشناسند. از اینرو، او بر بخشهایی از زندگی و تعالیم مسیح را تأکید می‌گذارد که الوهیت و پسر خدا بودن او را نشان می‌دهند.
چرا ۴ انجیل؟
بسیاری از وقایع زندگی مسیح و تعالیم او در هر ۴ انجیل نقل شده‌اند، اما در بعضی از انجیل‌ها این مطالب با تفصیل کمتر یا بیشتر آمده‌اند. برخی وقایع نیز منحصراً در یک انجیل ذکر شده است. برای مثال، شرح تولد یحیی تعمیددهنده فقط در انجیل لوقا آمده است. یا موعظه بالای کوه مسیح، در انجیل‌های متی و لوقا نوشته شده، اما لوقا آن را به‌صورت خلاصه‌تر ضبط کرده است. نهایتاً وقتی مطالب هر چهار انجیل را کنار هم می‌گذاریم، شرح کاملی از زندگی و تعالیم مسیح به‌دست می‌آوریم. به این ترتیب، در ضمن اینکه هر یک از این انجیل‌ها هدف اولیه خود را در میان خوانندگان و مخاطبین نخستینِ در آن روزگار عملی می‌ساختند، برای دوره‌های بعدی نیز تصویر تمام‌قدی از عیسی مسیحِ نجات‌دهنده به‌دست می‌دهند. نتیجه آنکه انجیل یعنی مژده رستگاری انسان یکی است، اما چهار نفر تحت الهام الهی آن را نگاشتند.
در حدود نیمی از حجم عهدجدید را انجیل‌ها تشکیل می‌دهند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر