آیا طوفان بزرگ که در دوران باستان رخ داد، افسانه بود؟

دفاعیات مسیحی

بابلی ها، آشوری ها، مصری ها، ایرانیان، چینی ها، هندوها، اسکیموها، بومیان آمریکا، برزیلی ها... روایاتی درباره یک سیل عظیم دارند که همه بشریت را به استثنای یک خانواده، نابود کرد. 
جورج اسمیت، باستان شناس انگلیسی، در سال 1872، در کتیبه هایی که از کتابخانه آشور بانیپال در نینوا، به دست آمده بودند، گزارش هایی درباره طوفان یافت که بسیار مشابه شرح کتاب مقدس درباره طوفان است. این کتیبه ها از کتیبه هایی نسخه برداری شده بودند که تاریخ آن ها به نخستین سلسله اور، یعنی دوره میان طوفان و ابراهیم، برمی گردد. بعدها، بسیاری از این کتیبه ها کشف شدند. در این کتیبه ها، این عبارات مکررا به چشم می خورند:"طوفان"، "دوره پیش از طوفان"، "کتیبه های زمان پیش از طوفان".
اگرچه این روایات طوفان با چند خداپرستی و اسطوره در آمیخته اند، ولی کشفیات باستان شناسی نشان می دهند که طوفان بزرگ واقعی بوده است. یک لایه گل که آشکارا از رسوبات سیل بوده، در سه نقطه مجزا کشف شده: در اور در دوازده مایلی مکان پذیرفته شده باغ عدن، در فاره، مسکن نوح که شصت مایل بالاتر در کنار رودخانه قرار داشت و در کیش که در حومه بابل و صد مایل هم بالاتر در کنار رودخانه بود و احتمالا نقطه چهارم در نینوا، پایتخت آشور، که آن هم چهارصد و پنجاه کیلومتر بالاتر از رودخانه بود.
در سال 1929 هیئت اعزامی مشترک دانشگاه پنسیلوانیا و موزه بریتانیا، تحت سرپرستی دکتر وولی در اور یعنی شهر ابراهیم، در زیر چندین قشر از دوره های سکونت انسان، بستر عظیمی از گل سفت یافتند که حاصل رسوبات آبی بود و هشت فوت ضخامت داشت که با ویرانه های شهر مدفون شده بود. به گفته دکتر وولی، رسوباتی به ضخامت هشت فوت دال بر عمق بسیار زیاد و مدت طولانی وجود آب است که نمی توانست صرفا در اثر طغیان معمولی رودخانه ها بوده باشد، بلکه فقط می تواند حاصل سیل عظیمی باشد. تمدن زیرین لایه رسوبات سیل به قدری با تمدن بالای آن متفاوت بود که به نظر دکتر وولی، حاکی از یک گسستگی ناگهانی و هولناک در تداوم تاریخ بود.
در فهرست های پادشاهان سومری از بین النهرین سفلی، روایاتی درباره سیل ثبت شده است. در آن ها عباراتی هم چون "آنگاه سیل همه زمین را پوشاند" و "پس از سیل" به چشم می خورند.
طبق روایات کتاب مقدس و کتیبه های بت پرستان، همه نژاد بشری، به جز نوح و خانواده اش از بین رفتند. بنابراین، سیل فقط آن اندازه از زمین را پوشاند که مسکونی بود. به احتمال زیاد، بشر از منطقه فرات زیاد دور نشده بود. اگر طوفان، سطح کره زمین را زیر آب برده بود، کشتی نوح در جایی مانند کوه های آلپ به گل می نشست.
ظاهرا هیچ مشکلی در جمع آوری حیوانات آن منطقه پیش نیامد. نوح سهم خود را انجام می داد و خدا نیز به نوبه خود به دیگر جزئیات امر می پرداخت. هم چنین خدا نوح را در مورد خوراکی که می بایست در کشتی برای خانواده اش، پرندگان و حیوانات ذخیره کند، هدایت کرد. امکان دارد که خدا طی مدت طولانی که می بایست در کشتی سپری می کردند، حیوانات را به خواب زمستانی فرو برده باشد. در این صورت، آن ها نیازی به حرکت در کشتی نداشته، حداقل خوراک را مصرف می کردند. این طوفان طبق محاسبات علمی، محدود و محلی بود و نیازی نبود که پنگوئن ها و یا انواع و اقسام عنکبوت های دنیا جمع آوری شوند. نیازی نبود که خدا برای نابودی نژاد غیر قابل اصلاح که صد و بیست سال به موعظه نوح خندید و فرصت طلایی نجات از سوی خدا را نادیده گرفت، کل قاره ها را به زیر آب فرو برد.
در برخی از کتاب ها و نشریات شوروی سابق چنین آمده که درست پیش از انقلاب بلشویکی، چند تن از خلبانان روسی ادعا کردند که لاشه یک کشتی بسیار عظیم را در پناهگاه های یخچالی غیر قابل عبور در کوه آرارات دیده اند و این کشف را به دولت گزارش داده اند.