ای خدا بزرگ امروزه ؛ - در سراسر گیتی – انسان های بی کس فراوانند ؛ که در این شب های تنهائی ؛ قطرات بیشمار اشک از دیدگانشان جاری است ؛ ...هرکس - در دنیای خود - در آرزوی تحقق رؤیائی است؛ رؤیائی سرشار از گرمی و مهر ؛ ...گاه فقط چند کلمه به یک تنهائی پایان می بخشد ، وانسان های بیگانه را به دوستان یکدیگر بدل ساخته ؛ و از انبوه غم هاشان می کاهد. آوه ماریا در چنین شامی؛ راهی دراز در پیش است؛ راه به سوی ستاره گان بیشمارند؛ هرکسی در جستجوی دستی است، که او را پشتیبان باشد؛ - میدانی؟- شاید یک نفر چون تو؛ اندوهی در دل داشته باشد؛ بیا و رو به سوی او کن؛ بیا و در های وجودت را امشب مبند؛ و دریچه قلبت را کاملا" بگشا ، بگذار دیگران از آن گرمی و مهر حس کنند، در این روزگار سرد و خزان زده. آمین ای خدای بزرگ. " سروده: فرانس شوبرت "