* اگر گرسنه و بی رمقی را دیدی و انگشت بر عسل زده ، و بر دهانش گذاشتی ، "مهربانی" کرده ایی . اگر او عسل انگشتت را خورد و از تو تشکر نکرد ، و تو مجددا انگشت بر عسل زده و بر دهانش قرار دادی ، اینبار او را "محبت" نموده ایی . و اگر اینبار باز او عسل انگشتت را خود و گازی هم از انگشتت گرفت ، و تو نیز باز اگر با همان انگشت دردناکت، به عسل زدی و بر دهانش قرار دادی ، اینبار تو "نیکویی" کرده ایی ! و نیکویی صفت خداست ، زیرا کلام می گوید که "خداوند نیکوست" ؛ زیرا او هر روزه ، روزی تازه به انسانهایی می بخشد که دیروزش قدر او را ندانسته و او را اعتنا و تکریمش نکرده اند ، و او باز امروز را بما داد و هوا و آفتابش را از ما دریغ نکرد . پس نسبت به دیگران ، خدا گونه زندگی کنیم ... امین