چرا کتاب مقدس به هنگام معرفی پیدایش ملل، توجه ویژه ای به نمرود داشت؟

دفاعیات مسیحی

نویسنده مقاله: مهران پورپشنگ

یکی از فرزندان کوش (نوه نوح)، شخصی بود به نام نمرود که در دنیا، دلاوری بزرگ و معروف گشت. او با قدرتی که خدا به او داده بود، تیرانداز ماهری شد. از این جهت، وقتی می خواهند از مهارت تیراندازی کسی تعریف کنند، می گویند:"خداوند تو را در تیراندازی مانند نمرود گرداند".

قلمرو فرمانروایی او ابتدا شامل بابل، ارک، اکد و کلنه در سرزمین شنعار بود. ولی بعد کشور آشور را نیز قلمرو خود درآورد و نینوا، رحوبوت عیر، کالح و ریسن را (واقع در بین نینوا و کالح) که با هم شهر بزرگی را تشکیل می دادند، در آن کشور بنا کرد." (پیدایش فصل 10 آیات 8- 12)

نمرود، بیش از پسران کوش و تمام اشخاص فصل دهم پیدایش، مورد توجه قرار می گیرد. او برجسته ترین شخص و رهبر در فاصله میان طوفان و ابراهیم است.

بر حسب سنین ذکر شده در فصل 11 آیات 10- 16، کمی پس از طوفان به دنیا آمد و شاید در تمام طول دوران طوفان زندگی کرده باشد. او مردی بسیار متهور بود.
نمرود از نسل حام به درون قلمرو سامی ها رخنه کرد و حکومت خود را تاسیس نمود. در نبوت نوح، اشاره ای به تسلط حام بر سام نمی شود. با این توصیف، نمرود از شخصیت منحصر به فرد تاریخی برخوردار است: مردی مقتدر، توانا.

علاقه او به تیراندازی (جنگ و شکار)، مشخصه بارز پادشاهان بزرگ بین النهرین است. بر مهرهای قدیمی بابل، تصویر پادشاهی در حال جنگ با یک شیر حاکی شده که ممکن است اشاره ای به نمرود باشد.

اما نقش نمرود بیش از یک شکارچی بود. او شهر بابل و یک حکومت سیاسی را بنیان نهاد. نمرود رهبری ساخت برج بابل را بر عهده گرفت (پیدایش فصل 10 آیه 10، فصل 11 آیه 9) که منجر به اغتشاش زبان ها و پراکندگی مردم شد. بعد از این واقعه، نمرود سه شهر در نزدیکی بابل ساخت که عبارت بودند از ارک، اکد و کلنه. این شهرها به قلمرو و حکومت نمرود تعلق داشتند. در دوران طولانی، بابل به عنوان "شهر نمرود" شناخته می شد. بعدها بابلی ها او را به مقام خدایی رساندند و نامش معادل "مروداک" شد.

نمرود به منظور گسترش قلمرو خود، 300 مایل به سمت شمال رفت و شهر نینوا را بنیان نهاد و مانند بابل سه شهر در نزدیکی نینوا بنا کرد که عبارت بودند از رحوبوت، کاله و ریسن. بنابراین این شهرها حکومت شمالی نمرود را تشکیل می دادند. شهرهایی را که او بنیان نهاد، همگی در آن منطقه به خوبی شناخته شده هستند. تا چندین قرن پس از آن، دو شهر بابل و نینوا مهم ترین شهرهای جهان باستان بودند.

طبق کتیبه های خط میخی، مردم شهر نینوا از بابل به آن جا مهاجرت کردند که این تایید باستان شناسی از پیدایش فصل 10 آیه 11 است.

روایات باستانی یهود، نمرود را مردی خشن، جنگجو و شکارچی انسان توصیف کرده اند که بنیانگزار حکومت های بی رحم بت پرستان بود.

کتاب پیدایش برای نمرود از همان واژه ای استفاده می کند که برای "مردان تنومند" در پیدایش فصل 6 آیه 4. در آن جا "تنومند" به صورت "دلاور" ترجمه شده و در فصل 10 آیه 8 به معنای "جبار" است. در واقع واژه عبری آن دلالت بر "جبار" یا "مستبد" است. او احتمالا به خاطر پیروزی هایش به عنوان شکارچی، جبار (مستبد) و بنیانگزار حکومت پادشاهی شهرت داشته است.

نمرود به معنی "عصیان خواهیم کرد" می باشد. بنابراین اکثر کارشناسان کتاب مقدس بر این باورند که "نمرود" عنوانی است که مردم بر او گذاشته اند و نام شخصی اش نمی باشد. به نظر نمی رسد که کوش (نوه نوح) چنین اسمی را برای فرزندش برگزیده باشد. نمرود "شکارچی زورمند" حیوانات و نیز انسان هایی بوده است که آن ها را به اسارت گرفته است.

بابل، شهری که نمرود تاسیس کرد، بعدها بدل به سمبول نظام جهان عاصی نسبت به خدا و سمبل ستمگری بر قوم اسرائیل شد. در مکاشفه فصل 18، از "بابل" برای معرفی اتحادیه مادی گرایانه و منکر خدا استفاده می کند که اضمحلال آن، پیروزی نهایی مسیح را مشخص می کند. در نمرود چهره "مرد کفر" (دجال/ضد مسیح) را مشاهده می کنیم که رئیس امپراطوری ضد خدا خواهد بود (دوم تسالونیکیان فصل 2 آیات 3- 10، مکاشفه فصل 13 آیات 5- 8).