آیا عهد عتیق طریق نجات با اعمال را به ما تعلیم می دهد؟

مطمئن هستم شما هم مانند من گاهی در مجامع عمومی از برخی از مسیحیان می شنوید که می گویند: «نجات در عهد عتیق توسط اعمال تحصیل می شد اما در عهد جدید این ایمان است که ما را نجات می بخشد.»

تقریبا تمام پژوهشگران و الهیات دانان بر این عقیده هستند که این باور صحیح نبوده و هیچ پایه و اساسی برای تاکید بر آن وجود ندارد. زمانی که پولس تلاش می کند تا پارسایی بر اساس ایمان را ثابت کند به ابراهیم رجوع می کند.( رومیان 4: 1- 25، غلاطیان 3: 6- 9)  او همانطور در خصوص داود صحبت می کند (رومیان 4: 6- 8). او این حقیقت را در کتاب پیدایش 15: 6 می یابد که به ما نشان می دهد ابراهیم بخاطر ایمان خود پارسا به حساب می آید.کلام خدا در کتاب یوشع 24: 2 به ما می گوید که ابراهیم یک بت پرست بود و همینطور کتاب رومیان ابراهیم را،  پیش از نجاتش، بی دین خطاب می کند (رومیان 4: 5) به همین جهت او (ابراهیم) به خدا اعتماد کرد تا وی را نجات بخشد. اینکه ابراهیم و داود در کتاب رومیان باب چهارم ذکر شده اند، قابل توجه است.

مسلما فهم این مطلب که ابراهیم به ایمان نجات یافت چندان دشوار نیست، مخصوصا اینکه او پیش از بخشیده شدن شریعت می زیسته است. اما شاید گروهی گمان برند چون داود در دورانی زندگی می کرد که شریعت به قوم بخشیده شده بود، بنابراین طریق نجات او باید متفاوت باشد. اما پولس در خصوص داود هم به ما می آموزد که او بوسیله ایمان پارسا شمرده شد و برتری های اخلاقی وی دلیل نجات او نبوده است.از آنجایی که استدلال پولس رسول برای تایید پارسایی بر اساس ایمان از کتب عهد عتیق گرفته شده است، بنابراین پناه بردن به عهد عتیق برای اثبات نجات از طریق اعمال کاری بیهوده است.

همانطور که گفتیم اشاره  به  شخص داود مهم است زیرا که او زیر شریعت متولد شده بود. زمان بخشیده شدن شریعت، دوران تازه ای را که در آن طریق نجات با زمان ابراهیم متفاوت باشد، معرفی نمی کند. برعکس، داود و ابراهیم هر دو به یک طریق نجات یافتند. آنها به خدا اعتماد کردند و خداوند آنها را علارغم گناهانشان، رستگار ساخت.این را هم باید اضافه نمود که هم پولس رسول و هم نویسنده رساله عبرانیان، هر دو برای تایید اینکه پارسایی از طریق ایمان حاصل می شود، به کتاب حبقوق اشاره می کنند (حبقوق 2: 4) (رومیان 1: 17، غلاطیان 3: 11، عبرانیان 10: 38)

حبقوق به یهودا هشدار می دهد که داوری خواهد شد، زیرا که شریعت خدا را مخدوش کرده و از آن طغیان نموده است. خداوند قول می دهد که توسط بابلی ها خشم خود را بر قوم خود نشان دهد، اما با این وجود که خشم خدا بر یهودا نازل می شود، در این میان اگر کسی به خدا توکل نماید و به او اعتماد نماید، زنده خواهد ماند.  (حبقوق2: 4

باب سوم کتاب حبقوق، داستان خروج را به خاطر می آورد که خشم خدا و نجات او نمایان می گردد، اما در میان این داوری، زمانی که انجیرها شکوفه نمی آورند و موها باور نمی گردند، آنانی که به یهوه اعتماد داشته باشند در شادی خواهند بود. آنها به خدا به عنوان قوت خویش خواهند نگریست. به خدا برای قوت و شادی نگریستن، به بیان دیگر اعتماد کردن به خداست.

حبقوق اعتراف می کند که قوم، شریعت خدا را نگاه نداشته است (حبقوق 1: 4) بنابراین تنها امید آنها، «خروجی» تازه است، خروجی که خدا از آن طریق قوم خود را نجات می بخشد و آنانی که بخدا اعتماد کنند، نجات خواهند یافت.

با این پیش فرض (که البته بعدا به آن خواهیم پرداخت)، عهد موسی، عهد شریعت گرایانه ای نبود، چنین نتیجه گیری که نجات از طریق اعمال تحصیل می گشت، استدلالی بیهوده است. شریعت زمانی به قوم بخشیده شد که آنها از مصر رهایی یافته، فدیه داده شده بودند، بنابراین اطاعت آنها، واکنش محبت آمیز آنها به فیض خدا بود.

کتاب عبرانیان باب 11، چنین فهمی از نجات را (از طریق ایمان) با فهرست کردن اسامی افرادی از عهد عتیق که بجهت ایمانشان از طرف خدا پاداش داده شده اند، تایید می کند (آیه 6)

به عنوان مثال، قربانی هابیل در مقایسه با قربانی قائن نزد خدا پذیرفته گشت، زیرا که با ایمان گذاشته شد. (آیه 4)

نوح نیز وارث عدالت گشت زیرا که به وعده خدا ایمان آورد و این ایمان در ساختن کشتی جلو یافت. (آیه 7)

به همین صورت اطاعت ابراهیم نیز ریشه در ایمان داشت. (آیه 8)

موسی به همراه قوم، ایمان خود را با خارج شدن از مصر و گذراندن قربانی بره نشان دادند. (آیات 23- 29)

زندگی راحاب نشان دهند ایمان وی است. او فاحشه ای بود که شغل غیراخلاقی وی، مطمئنا او را شایسته کسانی که سیرت نیکو داشتند نمی کرد بنابراین کارهای او نیکو نیز بشمار نمی رفتند، اما او بخاطر ایمانش نجات یافت. (آیه 31)

در کل تمام کسانی که خدا را خشنود ساختند، با ایمان چنین کردند. (5- 6، 33- 38)

شهادت کتاب مقدس در خصوص این پرسش بسیار آشکار است، نجات در عهدین (قدیم و جدید) بر اساس ایمان بود و نه اعمال. طریق نجاتی خواننده در کل کتاب مقدس خواهد یافت، ایمانی است که باید بر وعده های خدا اعتماد کند.

ادوین کشیش آبنوس